Σχεδόν επί πέντε μήνες η “βαρετή” Γερμανία ζει ένα πολιτικό “θρίλερ” που θυμίζει την Ιταλία του προηγούμενου αιώνα, αλλά χωρίς την… αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι των Ρωμαίων. Για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία της η Γερμανία απέκτησε μια εξακομματική Βουλή στην οποία δεν υπάρχει πια ο “τυφλοσούρτης” των κυβερνητικών συμμαχιών, για πρώτη φορά φλέρταρε με την ιδέα “πρωτότυπων” κυβερνητικών συνασπισμών -ανεπιτυχώς-, για πρώτη φορά τα -παραδοσιακά- κόμματα, που μετ’ εμποδίων αποφάσισαν να συγκυβερνήσουν ξανά, καρδιοχτυπούν για το αν η απόφασή τους μπορεί να υλοποιηθεί. Όχι επειδή δεν διαθέτουν την απαραίτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά διότι ο μικρότερος εταίρος, οι Σοσιαλδημοκράτες, καλεί τα μέλη του στην κάλπη στο τέλος αυτού του μήνα για να “ευλογήσουν” την απόφαση.
Τις μέρες αυτές, λίγο πριν ξεκινήσει το “δημοψήφισμα” του SPD, το ερώτημα δεν είναι μόνο εάν θα καταλήξει σε “ναι”. Εγείρονται άλλα δύο πιο… θεμελιώδη ερωτήματα, για την περίπτωση που η βάση του SPD συναινέσει, όπως θεωρείται και το πιθανότερο: Πρώτον, πόσο “χάος” μπορεί να αντέξει ένα κόμμα με παράδοση 150 και πλέον χρόνων πριν ακολουθήσει τη σκληρή μοίρα π.χ. των Γάλλων Σοσιαλιστών;
Και δεύτερον, μπορεί να μακροημερεύσει μια κυβέρνηση που ξεκινάει με απανωτά δράματα και που οι επικεφαλής των κομμάτων που την συναπαρτίζουν αμφισβητούνται ανοιχτά στο εσωτερικό τους;
Με την κεκτημένη ταχύτητα που έχουν οι μακροχρόνιοι παρατηρητές του γερμανικού πολιτικού γίγνεσθαι έχουν την τάση να απαντούν με “πολύ” στο πρώτο και με “βεβαίως” στο δεύτερο. Αυτό δείχνει η μέχρι τώρα εμπειρία, πλην όμως ούτε η “βαρετή” Γερμανία μπορεί μετά βεβαιότητας να επαναπαυτεί στο “κανονικό” χθες.
“Κόκκινα” δράματα…
Εννοείται ότι το δημόσιο ενδιαφέρον είναι πρωτίστως στραμμένο στις διεργασίες του SPD και στη μαύρη μοίρα του Μάρτιν Σουλτς, ο οποίος αναγκάστηκε και να υπαναχωρήσει από την επιθυμία του να είναι ο υπουργός Εξωτερικών του επόμενου μεγάλου συνασπισμού και να παραιτηθεί άμεσα από την προεδρία του κόμματος – «του ωραιότερου πόστου μετά από αυτό του Πάπα», όπως έχει πει ένας παλιότερος Σοσιαλδημοκράτης. Βέβαια στο SPD είναι συνηθισμένες οι πολιτικές συγκρούσεις -είναι ένα κόμμα ζωντανό και σπανίως αρχηγικό- κι ακόμη πιο συνηθισμένα τα συντροφικά μαχαιρώματα.
Τα πρόσωπα που θα προσπαθήσουν να βάλουν τάξη στο «χάος» το επόμενο διάστημα είναι η Αντρέα Νάλες, που έχει χριστεί από την ηγεσία του SPD επόμενη πρόεδρος, αλλά χρειάζεται και την ψήφο των συνέδρων τον Απρίλιο, και ο επόμενος υπουργός Οικονομικών Όλαφ Σολτς, που έχει αναλάβει από προχτές υπηρεσιακός πρόεδρος του SPD. Και οι δύο είναι ισχυρά πρόσωπα -η πρώτη πιο «αριστερή», ο δεύτερος πιο «δεξιός»-, και οι δύο είναι καλοί τεχνικοί της εσωκομματικής εξουσίας, ενώ εκ των πραγμάτων η μοίρα τους είναι συνδεδεμένη, αφού μαζί -και με τον Σουλτς- διαπραγματεύτηκαν τη συμφωνία για τον μεγάλο συνασπισμό και θα δώσουν τη μάχη να πείσουν τη βάση του κόμματος να την αποδεχθεί. Το στοίχημά τους είναι να την κερδίσουν χωρίς δραματικές απώλειες στις 4 Μαρτίου.
…και τα “μαχαιρώματα” στη Μέρκελ
Την ίδια ώρα, στο στρατόπεδο του μεγάλου εταίρου, των Χριστιανοδημοκρατών, τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα. Αν και η CDU είναι κόμμα με πιο αδύναμη… κουλτούρα εσωτερικών πολιτικών συγκρούσεων και πολύ πιο αρχηγικό, με αποκορύφωμα την εποχή Μέρκελ, η οποία κατάφερε σχεδόν επί μία δεκαετία να μην έχει κανέναν επικίνδυνο εσωκομματικό αντίπαλο, τώρα αισθάνεται ότι η «μητέρα» καγκελάριος δεν είναι πλέον πανίσχυρη. Και δέχεται τεράστιες πιέσεις από τα δεξιά -κι όχι μόνο από την Εναλλακτική για τη Γερμανία- και έχει κάνει μεγάλες υποχωρήσεις προς το SPD, δίνοντάς τους τα «καλά» υπουργεία.
Για πρώτη φορά επιφανή στελέχη της CDU της επιτίθενται ανοιχτά, την κατηγορούν ότι τα έχει δώσει όλα για να μείνει καγκελάριος και μιλούν για «πρωτόγνωρη απώλεια εμπιστοσύνης». Κι έχουν ανοίξει τη συζήτηση για την επόμενη μέρα, χωρίς ωστόσο να αμφισβητούν τη Μέρκελ ως πρόεδρο του κόμματος και καγκελάριο εδώ και τώρα. Να σημειωθεί ότι η Μέρκελ, με τον γνωστό ψύχραιμο τρόπο της, ξεκαθάρισε την περασμένη Κυριακή ότι εξελέγη για ολόκληρη την τετραετία. Πάντα υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει ο μεγάλος συνασπισμός.
left.gr
